لیوان کاغذی دسته دار

در ابتدا، برای چاپ بر روی لیوان های کاغذی از قطعه های لاستیکی که بر روی سیلندر سوار شده بود استفاده می شد، و برای هر رنگ از یک سیلندر متفاوت استفاده می شد. مدت های مدیدی است که از چاپ فلکسوگرافیک استفاده می شود و تولید کنندگان برای تولید بیش از یک میلیون لیوان، عموماً از این روش استفاده می کنند. برای این کار از ماشین آلاتی مانند Comexi استفاده می شود، و در تعدیل این ماشین آلات یک قرقره خیلی بزرگ اضافی وجود دارد که مورد نیاز تولید کنندگان لیوان کاغذی است.

تکنولوژی جوهر نیز تغییر کرده است و جوهرهای آبی، جای جوهرهای حلال را گرفته است. یکی از عوارض جانبی جوهرهای حلال این است که نوشیدنی در لیوان های مخصوص نوشیدنی گرم، بوی حلال را به خود می گرفت، در حالی که جوهرهای آبی این مشکل را برطرف کرده است. برای تیراژ های پایین مانند چاپ افست نیز، روش های دیگر چاپ به کار برده می شد، که طی آن بین 10،000 به 100،000 لیوان چاپ می شود. جوهر چاپ افست نیز تغییر کرده است و هر چند در گذشته جوهر ها حلال بودند، اما امروزه جوهرهای سویا بوی بد لیوان را کاهش داده است. جدید ترین فرایند چاپ، DirectXprinting است، که تعداد بسیار کم، به طور معمول 1000 لیوان را چاپ می کند. از گراورتصویری نیز استفاده می شود، اما بسیار گران قیمت است و به طور معمول تنها در مواردی استفاده می شود که نیاز به کیفیت بسیار بالای چاپ مانند ظروف بستنی دارد.

بازیافت

بیشتر لیوان های کاغذی برای یک بار مصرف طراحی شده اند. در ساخت لیوان ها، به دلیل مسائل مربوط به آلودگی، از کاغذ هایی استفاده می شود که خیلی بازیافت نشده باشند. از آنجایی که بیشتر لیوان های کاغذی با پلاستیک (پلی اتیلن) پوشیده شده است، بازیافت آنها غیر معمول است چرا که جداسازی پلی اتیلن در فرایند بازیافت این لیوان ها دشوار است. از سال 2016 فقط دو تسهیلات در بریتانیا وجود دارد که به درستی قادر است  لیوان کاغذی  پلی اتیلنی را بازیافت کنند. در غیاب چنین تسهیلاتی لیوان ها در بهترین حالت دفن می شوند و یا سوزانده می شوند.

یک گروه تجاری بریتانیایی به نام "جیمز کراپر" اولین مرکز جهان برای بازیافت موثر حدود 2.5 میلیارد فنجان قهوه کاغذی را توسعه داده اند که هر ساله در بریتانیا استفاده می شود، و تبدیل به یکی از 14 شرکت بین المللی شده است که به طور رسمی به گروه بازیافت کاغذ (PCRRG) پیوسته اند.

تسهیلات اصلاح فیبر "جیمز کراپر" در جولای 2013 توسط ملکه افتتاح شد، و در آن هم پلاستیک و هم کاغذ را از لیوان جدا می کنند؛ و حصول اطمینان می کنند که هیچ چیز از فرآیند بازیافت هدر نرود. اگر چه لیوان های کاغذی از منابع تجدید پذیر (تراشه های چوب 95 درصد وزن) ساخته شده اند، اما محصولات کاغذی در محل های دفن زباله تجزیه نمی شوند، و اگر به صورت غیرهوازی تجزیه شوند، گاز متان تولید می کنند.

تولید کاغذ معمولا نیاز به مواد شیمیایی غیر آلی دارد و پساب ایجاد می کند. لیوان های کاغذی، نسبت به لیوان های پلی استیرن، منابع غیر قابل تجدید بیشتری مصرف می کنند (که تنها پساب قابل توجه آن پنتان است).

بررسی چرخه حیات کاغذ و پلاستیک نشان می دهد، هر دوی آنها تاثیرات زیست محیطی یکسانی دارند. پلی اتیلن (PE) یک پوشش نفتی بر روی لیوان های کاغذی است که می تواند سرعت روند تجزیه زیستی کاغذ از پوشش آن را کاهش دهد.

پلی لاکتیک اسید (PLA) یک پوشش زیستی پلاستیکی زیست تخریب پذیر است که در برخی لیوان کاغذی استفاده می شود. PLA یک منبع تجدید پذیر است، به این معنی که هنگام تخریب زیستی، هیچ پس مانده سمی باقی نمی گذارد. در نتیجه لیوان های PLA-اندود تنها لیوان های کاغذی هستند که می تواند به طور کامل تخریب شوند. همه لیوان های کاغذی را تنها می توان در یک مرکز تخصصی بازیافت کرد.

چندین شهر – از جمله پرت لند در ارگون – استفاده از لیوان های XPS  را در رستوران ها ممنوع کرده اند.

از دست رفتن زیستگاه درختان

از دست رفتن زیستگاه، به واسطه فنجان قهوه کاغذی 16 اونسی، حدود 09/0 متر مربع (0.93 فوت مربع) تخمین زده می شود. برای تولید 16 میلیارد فنجان قهوه کاغذی که در در سال 2006 در آمریکا استفاده شده است، بیش از 6.5 میلیون درخت قطع شده، 4 میلیارد گالن (15000000 M3) آب استفاده شده و در 253 میلیون پوند (115،000،000 کیلوگرم) ضایعات حاصل شده است. به طور کلی، ایالات متحده 58٪ از تمام لیوان های کاغذی در سراسر جهان، یعنی بالغ بر 130 میلیارد لیوان را استفاده می کند.

http://melivan.ir/

بر اساس آمارهای بدست آمده سالانه بیش از دو میلیون تن مواد پلاستیکی در کشور تولید و به مصرف می‌رسد. در یک نگاه ساده با صرفه‌جویی یک کیسه ی پلاستیک در هفته توسط هر خانوار ایرانی می‌توان از مصرف حدود یک میلیارد کیسه پلاستیکی در سال جلوگیری کرد که این میزان برابر با ۱۰ هزار تن پلاستیک است. کیسه‌های پلاستیکی برای اولین بار در اواخر دهه ۵۰ میلادی به بازار عرضه و به یکی از نمادهای خرید تبدیل شدند. در ابتدا اهمیتی به میزان تخریب زیست محیطی و آثار سوء آن بر سلامت شهروندان داده نمی‌شد. تا اینکه از اوایل دهه ۹۰ کشورهای مختلف به فکر بازیافت پلاستیک‌ها افتادند و دست به اقداماتی از جمله تولید پلاستیک‌های بازیافتی,تولید محصولات کاغذی و گیاهی زدند و همچنین در کنار این کار دستگاه‌هایی نیز برای بازیافت نایلکس‌های دیر بازبافت ایجاد کردند. درحال حاضر، کشورهایی چون بنگلادش و امارات که از لحاظ شاخص‌های توسعه پایین‌تر از ایران هستند توانسته‌اند به‌طور کامل یا به میزان ۵۰ درصد مصرف مواد پلاستیکی خود را کاهش دهند و از مواد تجزیه پذیر و سازگار با محیط زیست استفاده کنند.
در قاره آفریقا نیز کشورهای روآندا و سومالی استفاده از کیسه‌های پلاستیکی را به کلی ممنوع کرده‌اند. همچنین، یکی از تجربه‌های موفق برای مقابله با بحران زباله‌های پلاستیک در کشورهایی مانند ژاپن و بعضی از کشورهای غربی، اخذ مالیات به ازای مصرف محصولات پلاستیکی است. به این معنا، که شهروندانی که از کیسه‌های پلاستیکی یا ظروف یکبار مصرف به جای پاکت استفاده می‌کنند، ملزم به پرداخت هزینه بیشتر هستند. راهکار دیگری که نقش مهمی در کاهش حجم زباله‌های پلاستیکی در بسیاری از کشورها داشته و در کشور ما آن‌طور که باید مورد توجه قرار نگرفته، این است که در بسیاری از کشورها قیمت تمام شده محصولات غذایی یا هر نوع کالای دیگری که در بسته بندی پلاستیکی عرضه می‌شود، چند برابر قیمت محتوای داخلی آن در نظر گرفته می‌شود تا خریدار انگیزه داشته باشد، پس از خرید، بسته بندی پلاستیکی کالایی که خریده است را به محل خرید کالا بازگرداند و در ازای آن پول اضافی که پرداخت کرده را پس بگیرد. علاوه بر این، فرهنگ‌سازی و آموزش شهروندان به‌منظور جلوگیری از مصرف کیسه‌ها و کالاهای پلاستیکی از جمله راهکارهایی است که در بسیاری از کشور‌های دنیا انجام شده و به نتایج مطلوب هم دست یافته است.

لیوان کاغذی 

لیوان دیکسی نام تجاری لیوان های کاغذی یکبار مصرفی است که اولین بار توسط "لارنس لوئلن"، یک وکیل اهل بوستون ماساچوست،  در ایالات متحده در سال 1907 اختراع شد، به این دلیل که وی در مورد میکروب هایی که توسط مردم و به دلیل استفاده از لیوان های مشترک در آب خوری های اماکن عمومی پخش می شد نگران بود. لوئلن یک ماشین آب سرد کن با لیوان های یکبار مصرف اختراع کرد و همراه با "هیو مور"، یک کمپین تبلیغاتی راه انداخت تا مردم را در این زمینه مطلع کند و برای دستگاه خود نیز، عمدتا در شرکت های راه آهن، بازاریابی کند. مطالعه پروفسور دیویسون، ابزاری بود در جهت منع لیوان های شیشه ای عمومی و استفاده از لیوان کاغذی. خیلی زود، این دستگاه های آب سرد کن که به ازای یک سنت آب خنک می دادند، به یکی از تجهیزات استاندارد در قطار ها تبدیل شد.

شرکت لیوان های دیکسی، ایستون، پنسیلوانیا

لیوان های دیکسی در ابتدا "لیوان بهداشتی" نامیده می شدند، اما از سال 1919 و پس از تولید عروسک هایی که در شرکت عروسک دیکسی آلفرد شیندلر در نیویورک ساخته می شدند، به لیوان های دیکسی تغییر نام داد. موفقیت شرکت منجر به این شد، که این شرکت که پیش از این نام های گوناگونی داشت، نام "شرکت لیوان های دیکسی" را برگزیند و کارخانه را به ویلسون، پنسیلوانیا منقل کند. بالای کارخانه یک مخزن بزرگ آب به شکل یک لیوان بود.

در سال 1957، دیکسی با شرکت "امریکن کن" ادغام شد. شرکت "جیمز ریور" در سال 1982، اوراق شرکت "امریکن کن" را خریداری کرد. دارایی های "جیمز ریور" در حال حاضر بخشی از "جرجیا پسیفیک"، یک شرکت تابعه از صنایع کخ، دومین شرکت متعلق به بخش خصوصی در ایالات متحده است. در سال 1983، تولیدات به یک کارخانه مدرن در فورکس، پنسیلوانیا نقل مکان کرد. کارخانه اصلی در ویلسون، از آن زمان تا الان خالی است. بسته شدن کارخانه، کانریل (conrail) را مجبور به ترک شعبه های راه آهن ایستون و نورثرن کرد، که از مشتری های بزرگ لیوان دیکسی بودند.

در سال 1969، آرم لیوان دیکسی توسط سائول باس، طراح گرافیکی که برای عنوان های متحرک خود شناخته شده است، طراحی شد.

به وبلاگ شرکت ملیوان خوش آمدید.

• صفحه اصلی
• درباره ما
• محصولات
• نمونه کارها
• اخبار و رویدادها
• تماس با ما
•  

لیوان کاغذی، نوعی لیوان یکبار مصرف است که از کاغذ ساخته شده و اغلب با پلاستیک یا موم پوشانده شده است تا از نشت مایع داخل لیوان و یا خیس شدن کاغذ جلوگیری شود. اغلب از کاغذ بازیافتی ساخته می شود و در سرتاسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد.
تاریخچه
اولین لیوان کاغذی در امپراتوری چین به ثبت رسیده است، زمانی که کاغذ دو قرن قبل از میلاد مسیح اختراع شد. به این لیوان ها "چی پِی" گفته می شد و برای صرف چایی استفاده می شدند. آنها را در اندازه ها و رنگ ها متنوع می ساختند و با طرح های زینتی تزئین می کردند. شواهد کتبی از وجود لیوان کاغذی، در شرح اموال خانواده "یو"، از شهر "هانگ ژو" به چشم می خورد.
لیوان های کاغذی مدرن در قرن بیستم توسعه پیدا کردند. در قرن بیستم بسیار رایج بود که در آب خوری های عمومی مثل آب خوری های مدارس یا بشکه های آب در قطارها، لیوان ها به صورت عمومی استفاده می شد. این استفاده مشترک، در سلامت عمومی مشکلاتی به وجود می آورد. یکی از بررسی های قابل توجه در این زمینه، تحقیقاتی بود که "آلوین دیویسون"، استاد زیست شناسی در دانشگاه "لافایت"، در مدارس استون پنسیلوانیا انجام داده بود و با عنوان تاثر برانگیز "مرگ بر مدارس سایه افکنده" در مجله "تکنیکال وورلد" در آگوست 1908 به چاپ رسید. این مقاله بار دیگر در سال 1909 چاپ و در هیئت دولت بهداشت ماساچوست پخش شد.
به دلیل این نگرانی ها، و از آنجایی که محصولات کاغذی (به ویژه بعد از اختراع لیوان های "دیکسی" در سال 1908) ارزان و پاک و در دسترس بود، ممنوعیت عمومی در مورد استفاده از لیوان های مشترک تصویب شد. یکی از خطوط راه آهنی که از لیوان کاغذی یکبار مصرف استفاده کرد، خط "لاکاواما" بود که در سال 1909 استفاده از آنها را شروع کرد. تا سال 1917، تمامی لیوان های شیشه ای از خطوط راه آهن جمع آوری و با لیوان کاغذی جایگزین شدند، حتی در حوزه های قضایی نیز لیوان های شیشه ای ممنوع شدند.
لیوان های کاغذی در بیمارستان به دلایل بهداشتی به کار برده می شد. در سال 1942 کالج ایالتی ماساچوست در یک مطالعه دریافت که هزینه استفاده از لیوان های قابل شستشو و استفاده دوباره از آنها پس از ضدعفونی شدن، 1.6 برابر هزینه استفاده از لیوان های کاغذی بود. این مطالعات، و همچنین کاهش خطر ابتلا به شیوع عفونت ، منجر به استفاده از لیوان های کاغذی در بیمارستان شدند.